Η Μερόπη Πρέκα μια σημαντική ζωγράφος συνοδοιπόρος ζωής του επίσης κορυφαίου ζωγράφου Πάρι Πρέκα και παράλληλα ένας βαθιά ευγενικός και ευαίσθητος άνθρωπος, έφυγε από τη ζωή. Φαινόταν δυνατή, αλλά είχε μάλλον αποφασίσει να δείχνει δυνατή, μετά τα χτυπήματα που είχε δεχτεί από τη ζωή. Το 1999 είχε χάσει τον σύζυγό της Πάρι Πρέκα με τον οποίο βάδισαν μαζί μια ζωή.
Η μεγάλη τραγωδία για εκείνη ήρθε το 2010 όταν έχασε και την μονάκριβη κόρη τους Χριστίνα, η οποία σκοτώθηκε στην εξοχική της κατοικία στο Βιέθι της Κερατέας μετά από ατύχημα που της συνέβη στο μπάνιο της. Της έμεινε ο μοναδικός εγγονός της, ο γιός της Χριστίνας, ο Γιώργος Πρέκας-Τσόχας, που ακολουθεί τα χνάρια του παππού και της γιαγιάς του και είναι εξαιρετικά ταλαντούχος ζωγράφος. Ο ένας στάθηκε στο πλευρό του άλλου, αυτά τα δεκαπέντε χρόνια που μεσολάβησαν. Η Μερόπη ήταν το σταθερό και αμετακίνητο στήριγμα για τον Γιώργο. Αλλά και εκείνος ένα καταφύγιο αγάπης για εκείνη. Μαζί βάδιζαν, μαζί προχωρούσαν…
Ως την ύστατη ώρα της Μερόπης Πρέκα, ο Γιώργος στάθηκε πλάι της. Με ήθος και αξιοπρέπεια, όπως εκείνη ήθελε, λίγο πριν την προδώσει η καρδιά της. Ως τη στιγμή που διακριτικά και με ένα χαμόγελο, να τον συντροφεύει στην ζωή του από εδώ και εμπρός, άφησε την τελευταία της πνοή.
Η Μερόπη Πρέκα ασχολήθηκε με ζέση από το 1999 και μετά με τη διάδοση του έργου του Πάρι Πρέκα. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα ζευγάρια εικαστικών δημιουργών. Η τέχνη στάθηκε ένα ισχυρό συνδετικό στοιχείο της σχέσης τους, αν και ο καθένας ακολούθησε διαφορετικούς δρόμους έκφρασης. Ο Πάρις και η Μερόπη Πρέκα πορεύτηκαν μαζί για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
Παράλληλα ήθελε να συνεχίσει το έργο της Χριστίνας Πρέκα, που είχε ιδρύσει την γκαλερί Αιγόκερως στη Δεινοκράτους, όπου είχαμε παρακολουθήσει εξαιρετικές εκθέσεις και όπου πολύ συχνά όσο ζούσε διοργάνωνε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Φρόντισε έτσι ώστε πολλά από τα έργα που ανήκαν στην συλλογή της Χριστίνας να δοθούν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς που αφορούσαν παιδιά.
Ποια ήταν η Μερόπη Πρέκα
Η Μερόπη Πρέκα γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1934 και σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με δασκάλους τον I. Μόραλη, Ανδρέα Γεωργιάδη και με υποτροφία: στο Παρίσι – Γαλλία, την τέχνη του βιτρώ, στην Ecole Superieure National des metiers d’ Arts, vitrail 1963. Εργάστηκε στον EOMEX μέχρι το 1967 και στη συνέχεια δίδαξε ζωγραφική στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών Ε. Βακαλό 1968-1985. Είχε πραγματοποιήσει 45 ομιλίες για τέχνη κυρίως σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο.
Είχε λάβει διακρίσεις και βραβεία για τη ζωγραφική και τα βιτρώ. Έργα της βρίσκονται σε μουσεία, ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους όπως π.χ. ΕΒΕ Αθηνών (Α’ βραβείο Πανελλήνιον Διαγωνισμού για βιτρώ), την Αγροτική Τράπεζα, το Βαπτιστήριο Αγίας Λυδίας Φιλίππων, και στα μουσεία: Βορρέ Σύγχρονης Τέχνης -Παιανία, Πινακοθήκη Πιερίδη – Κύπρου, Πινακοθήκη Ιωαννίνων, Πινακοθήκη Καλαμάτας κ.ά.
Έργα της σε βιτρό υπάρχουν πολλά και σε άλλες χώρες, κυρίως στην Αγγλία και Σκωτία, σε εκκλησίες και ιδιωτικά σπίτια. Η ζωγραφική της σε λάδι ή ακουαρέλα χαρακτηρίστηκε για την χρωματική σιγουριά και την ποιητική της διάθεση. Ήταν μέλος των ΕΕΤΕ και της Διεθνούς Γυναικείας Μορφωτικής Ομοσπονδίας.
Κοινή πορεία με τον Πάρι Πρέκα
Έκθεση στο Τελόγλειο Ίδρυμα στη Θεσσαλονίκη
Τον Νοέμβριο του 2017 θέλοντας να τιμήσει το έργο του Πάρι Πρέκα, αλλά και την συνοδοιπορία τους, φρόντισε να παρουσιαστούν παράλληλα στο Τελλόγλειο Ίδρυμα στη Θεσσαλονίκη δύο εκθέσεις – αφιερώματα στη ζωγραφική τους πορεία. Οι εκθέσεις, που απλώθηκαν σε δύο ορόφους του Τελλογλείου, είχαν τίτλο «Πάρις Πρέκας και Μερόπη Πρέκα: δύο δημιουργοί, δύο κόσμοι».
Σημαντικά έργα των δύο εκθέσεων προέρχονταν από την Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου και από ιδιωτικές συλλογές. Πίνακες, γλυπτά, κατασκευές, αλλά και μοναδικά βιτρώ στα οποία η Μερόπη Πρέκα επιδόθηκε με ιδιαίτερο ζήλο.
«Η συνύπαρξη στον ίδιο μουσειακό χώρο ενός καλλιτεχνικού ζευγαριού με τόσο διαφορετικό εικαστικό ύφος αποτέλεσε μια ευχάριστη πρόκληση», σημείωνε τότε η γενική γραμματέας του Δ.Σ. Τελλογλείου, καθηγήτρια του ΑΠΘ Αλεξάνδρα Γουλάκη – Βουτυρά, που έχει τη γενική ευθύνη των εκθέσεων. «Τα κοινά βιώματα, η παράλληλη πορεία στη ζωή και την τέχνη ώθησαν τους δύο δημιουργούς σε δύο διακριτούς δρόμους καλλιτεχνικής έκφρασης, που ωστόσο φέρουν την προσωπική τους σφραγίδα», πρόσθετε.
Σε αυτήν την έκθεση παρουσιάστηκαν περισσότερες από 40 δημιουργίες της Μερόπης Πρέκα: υαλογραφίες (βιτρό) και ζωγραφικά έργα. Στον χώρο είχε ζωντανέψει τότε πολύ παραστατικά το εργαστήριο της καλλιτέχνιδας, με τον πάγκο εργασίας, αντικείμενα και εργαλεία της δημιουργικής της καθημερινότητας.
Μαγεμένη από τα χρωματιστά-φυσητά γυαλιά, η Μερόπη Πρέκα επιδόθηκε στην τέχνη της υαλογραφίας. Η αίσθηση της κίνησης που δίνει το φως, οι πολύχρωμες σκιές στους τοίχους, έδιναν στο έργο της μια υπόσταση μοναδική. Η άνοιξη, ο ήλιος, το περιστέρι, σύμβολα του έρωτα και της ελευθερίας και η ελληνική αρχαιότητα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τη δημιουργό. Ο κατεξοχήν θρησκευτικός χαρακτήρας της τέχνης του βιτρό αποτυπώθηκε σε μια σειρά από έργα της. Η ίδια θεωρούσε ως το πιο σημαντικό έργο της το 80 τ.μ βιτρώ, που αποτελείται από 10.857 αριθμημένα κομμάτια γυαλιού, που δημιούργησε στο Ελληνικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Αθήνας στην οδό Ακαδημίας το 1965 για το οποίο βραβεύθηκε.
Ανακάλυψε τα βιτρώ στο Παρίσι, μια πόλη που επισκέπτονταν πολύ συχνά μαζί με τον Πάρι Πρέκα. Όπως είχε δηλώσει η ίδια στη γράφουσα:
«Στο Παρίσι μέναμε στην αριστερή μεριά, την καλλιτεχνική, όπου βρίσκεται η Σορβόννη. Η σχολή μου, όπου έμαθα την τέχνη του βιτρό, βρισκόταν στην απέναντι πλευρά και έκανα μεγάλο μέρος της διαδρομής με τα πόδια. Πρώτα φορά είδα βιτρό το 1958 στην Saint Chapelle που είναι ένα κόσμημα. Αυτή ευθύνεται που θέλησα να μάθω την τέχνη του βιτρό. Όταν βρέθηκα μέσα σ’ αυτήν την εκκλησία απέναντι από τη Notre Dame, αισθάνθηκα δέος, στην κυριολεξία θαμπώθηκα. Από την πρώτη στιγμή ένοιωσα μια ακατανίκητη έλξη να μάθω την τέχνη των βιτρώ που με είχαν μαγέψει. Το γυαλί έχει ζωή. Και βέβαια μιλώ για το φυσητό γυαλί. Βλέπω τον κόσμο μέσα από τη χρωματιστή διάφανη ύλη του γυαλιού και το άυλο φως του καθορίζει τη σκέψη μου.»
Δημοπρασία για την Παναγία των Παρισίων
Στο Παρίσι βέβαια συνδέθηκαν ιδιαίτερα και με αυτή την ίδια την Παναγία των Παρισίων. Η ίδια είχε στεναχωρηθεί πολύ όταν η Notre Dame είχε τυλιχθεί στις φλόγες και είχε πάρει μια αξιέπαινη πρωτοβουλία. Με αφορμή την συμπλήρωση είκοσι χρόνων το 2019 από τον χαμό του Πάρι Πρέκα, η αεικίνητη δημιουργός Μερόπη Πρέκα, είχε κάνει μία προσφορά ψυχής, που συνδέεται με το Παρίσι και ειδικότερα με την Παναγία των Παρισίων. Προσέφερε στον Οίκο Rossini Paris-Drout 40 υδατογραφίες και τρεις μεγάλες ελαιογραφίες με θέματα που ο Πάρις Πρέκας ζωγράφισε στο Παρίσι, στα Châteaux Margaux, Yquem, Palmer, Issan, κ.ά., που δεν είχαν εκτεθεί ποτέ στην ειδική δημοπρασία, που έγινε στο Παρίσι και όλα τα έσοδα της οποίας αποδόθηκαν υπέρ της αποκατάστασης της Notre Dame.
Η ίδια έλεγε για το Παρίσι: «Πήγαινα στην Notre Dame κάθε μέρα. Ήμουν γοητευμένη με αυτό το μοναδικό μνημείο. Για μένα δεν είναι μόνο ένας χριστιανικός ναός, είναι ένα αριστούργημα τέχνης, που δεν μπορεί να ξαναγίνει. Θέλησα να συνδέσω την επέτειο των είκοσι χρόνων απουσίας του Πάρι με την Παναγία των Παρισίων που και εκείνος λάτρευε. Ο οίκος Rossini ενθουσιάσθηκε με την ιδέα μου να δημοπρατηθούν τα έργα του Πάρι για την Notre Dame και όχι μόνο. Αυτό που χαρακτήρισε την κοινή μας ζωή με τον Πάρι Πρέκα είναι η τέχνη για την τέχνη. Γι αυτό και πήρα αυτήν την πρωτοβουλία.»
Για τη ζωγραφική της παράλληλη πορεία με τον Πάρι Πρέκα είχε πει στην γράφουσα:
«Δεν επεδίωξα ποτέ να με συνδέουν με τον Πάρι ως ζωγράφο. Γι αυτό επέλεξα διαφορετικό δρόμο και υπέγραφα με λατινικούς χαρακτήρες. Η έκθεση στο Τελλόγλειο είναι η πρώτη αναδρομική. Ποτέ δεν έκανα πολλές εκθέσεις και οι περισσότερες ήταν εκτός Αθηνών. Δεν με ενδιέφερε να προβάλλω τη δουλειά μου. Μου άρεσε πολύ η διδασκαλία, να μεταδίδω αυτά που γνωρίζω και επιδόθηκα σ αυτήν πολλά χρόνια διδάσκοντας στη σχολή Βακαλό».
Ωστόσο η Μερόπη Πρέκα δήλωνε πρωτίστως ζωγράφος: «Η άνοιξη, ο ήλιος, το περιστέρι, ήταν πάντα για μένα σύμβολα του έρωτα και της ελευθερίας και μαζί με την ελληνική αρχαιότητα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης μου».
Η αεικίνητη δημιουργός έβρισκε σχεδόν ως το τέλος στην τέχνη το πιο απάνεμο λιμάνι της. Η ίδια συχνά αναρωτιόταν: «Τι λοιπόν εκόμισα εις την Τέχνη; «Ίσως φως, ίσως χρώμα, ίσως όνειρο».
Η κηδεία της θα γίνει αύριο Τετάρτη 21 Μαΐου στις 11:00 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
elefterostypos.gr
