Η εφόρμηση σε φλεγόμενη χαράδρα με ένα παλιό πυροσβεστικό αεροσκάφος, γνωρίζοντας την επικινδυνότητα του βουτιάς, είναι από μόνη της πράξη ηρωική.
Ο χειριστής παραμερίζει τη σοβαρή πιθανότητα δυστυχήματος (απίθανο να είναι απλώς ατύχημα αν δεν πάει καλά κάτι), σταθμίζει τον κίνδυνο απέναντι στο όφελος της προσβολής τής φωτιάς από κοντά (γιατί, λένε οι ειδικοί, στη ρίψη από 500 μέτρα το νερό εξατμίζεται) και «βουτάει».
ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΗΡΩΙΣΜΟΣ! Δεν είναι υπερβολή, δεν είναι φραστικό πυροτέχνημα. Οι πιλότοι ξέρουν ότι κάνουν κάτι ακραίο, όμως δεν θέλουν να γίνουν ήρωες. Ούτε εμείς το θέλουμε.
Τους θέλουμε ζωντανούς, μαχόμενους ηρωικά, αλλά όχι νεκρούς ήρωες. Θέλουμε να τους χειροκροτούμε στην κυριολεκτικά ανεκτίμητη δουλειά τους και όχι να τους αποθεώνουμε μετά θάνατον με γιγαντότιτλους «Αθάνατοι», «Ήρωες», «Ήρωες πολέμου».
Θέλουμε –πρέπει!– να πιέζουμε έγκαιρα, με τις φωνές μας, με τα ΜΜΕ μας, με τις αναρτήσεις μας, με τις συγκεντρώσεις μας αν χρειαστεί. Να το κάνουμε όσο μπορούμε και όπου πρέπει, για να μειωθούν τα ποσοστά κινδύνου στην προσπάθειά τους να σώσουν τις δικές μας ζωές, τα δικά μας σπίτια, τα δικά μας δάση.
Δεν τους θέλουμε «Αθάνατους» στους τάφους. Τους θέλουμε θνητούς, αλλά όρθιους και μάχιμους, Και, κυρίως, προστατευμένους, σε συνθήκες μεγαλύτερης δυνατής ασφάλειας στην αβίαστη επιλογή τους να προσφέρουν στο κοινό όφελος. Χωρίς προσωπικό κέρδος.
