Δεν σταματά να εντυπωσιάζει με τις αθλητικές επιδόσεις και τις νίκες της η εκπληκτική Ελισάβετ Τελτσίδου, η οποία βρίσκεται μια ανάσα από την πρόκριση στους Ολυμπιακούς.
Η Ελληνίδα αθλήτρια του Τζούντο από τις Αχαρνές κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Masters κι έγινε η πρώτη απ’ τη χώρα μας που το πετυχαίνει. Η αθλήτρια του Νίκου Ηλιάδη, τα πήγε περίφημα στην κατηγορία των -70 κιλών.
Με την επιτυχία της στη Βουδαπέστη έφτασε στους 1.260 Ολυμπιακούς βαθμούς και με την εκπληκτική της πορεία εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, είναι… αγκαλιά με τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όλη μου η ζωή είναι Τζούντο
- Συνέντευξή της τον Νοέμβριο του 2021
Δεδομένης της μικρής στήριξης, της μικρής βοήθειας που έχω ως αθλήτρια, η έβδομη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο είναι πολύ αξιόλογη και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό.
Βέβαια, εγώ ήθελα ένα μετάλλιο. Δεν είναι εύκολο, το γνωρίζω. Αλλά ξέρω ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Τον αγώνα που έχασα με ippon και μου στοίχισε τον αποκλεισμό μου από τη διεκδίκηση του μεταλλίου, σκέφτομαι ότι μπορούσα να τον πάρω… δεν ξέρω τι έφταιξε.
Ήταν ένα λάθος που το περίμενα, δεν ήθελα να χάσω έτσι και τελικά έχασα έτσι…
Ήταν και λίγο ψυχολογικό. Περίμενα την τεχνική που έκανε η αντίπαλος και ήταν κάπως σαν ειρωνεία. Δεν είναι ότι δεν το ήξερα και ξαφνιάστηκα. Είπα μην χάσω έτσι και έτσι έχασα, αλλά κανονικά έπρεπε να μην το πάθω.
Το τζούντο είναι η στιγμή, η στιγμή, το δευτερόλεπτο. Ένα λάθος σού στερεί όλον τον αγώνα. Έτσι είναι το τζούντο και γι’ αυτό βλέπουμε κάθε φορά να αλλάζουν τα μετάλλια μεταξύ των αθλητών. Είναι κάτι που έχει μια ιδιαιτερότητα, μια μαγεία. Δεν σημαίνει ότι, επειδή είσαι καλός, θα βγαίνεις πάντα πρώτος.
Φυσικά, παίρνεις πόντους, αλλά μια κακιά στιγμή, ένα δευτερόλεπτο να κάνεις το λάθος, να πέσεις με την πλάτη, σού στερεί όλον τον αγώνα σου. Δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία. Βέβαια ήταν οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί. Η εμπειρία είναι καλό πράγμα.
Όταν κάτι το ξέρεις, είσαι πιο σίγουρος και ελέγχεις κάποια συναισθήματά σου καλύτερα, αλλά δεν πιστεύω ότι για το τελικό αποτέλεσμα έφταιξε το ότι δεν είχα την ανάλογη εμπειρία. Καμιά φορά καλύτερη είναι και η άγνοια… και ίσως τη δεύτερη φορά πηγαίνεις με πιο πολύ άγχος.
Σχετικά με το Παρίσι, το δυσκολότερο για εμάς τους τζουντόκα είναι να κατορθώσουμε να προκριθούμε, το να πάρεις την πρόκριση είναι άθλος. Προκρίνονται πολύ λίγοι αθλητές, είναι μεγάλη η διάρκεια της πρόκρισης, είναι πολύ δύσκολο.
Βέβαια, τώρα η χρονική απόσταση για τους Ολυμπιακούς είναι μικρότερη. Σε ό,τι αφορά σε μένα, το σκέφτομαι, γιατί στο τζούντο δεν έχουμε χορηγούς. Πήγα στο Τόκιο χωρίς κανέναν χορηγό και πάλι, μετά την έβδομη θέση, δεν ενδιαφέρθηκε κάποιος για μένα. Και αυτό είναι που με προβληματίζει.
Υπάρχουν οι βιοποριστικοί λόγοι. Δεν είμαι παιδί πλέον, ίσως ως αθλήτρια είμαι, αλλά στη ζωή δεν μπορείς να πεις ότι δεν σκέφτεσαι τα προς το ζην. Σκέφτεσαι και το μέλλον σου, τι θα κάνεις. Καλός ο αθλητισμός, αλλά πρέπει και να αυτοσυντηρηθείς.
Είναι καλό να σου λένε όλοι «συνέχισε, συνέχισε», αλλά το θέμα είναι να υπάρξει στήριξη και πόσο μάλλον τώρα που έχουν κοπεί και τα προνόμια στους Ολυμπιονίκες. Μόνο για τα μετάλλια υπάρχουν. Από την τέταρτη θέση έως την όγδοη, όπου θεωρείσαι Ολυμπιονίκης και βραβεύεσαι και στην Βουλή, έχουν κοπεί τα προνόμια, τόσο τα χρηματικά όσο και τα επαγγελματικής αποκατάστασης.
Παρακολούθησα τον Θοδωρή Ιακωβίδη σε μια κατάθεση ψυχής, όταν ανακοίνωνε την αποχώρησή του από τον πρωταθλητισμό και το γιατί το αποφάσισε. Έκανε πάρα πολύ καλά που μίλησε, γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει τι τραβάμε εμείς οι αθλητές και δεν είναι μόνο ο Ιακωβίδης με τις ίδιες δυσκολίες, είναι πολλοί οι αθλητές.
Μετά τις δηλώσεις του για το «αντίο» έπεσαν πάνω του πολλές εταιρείες και χορηγοί να τον στηρίξουν ενόψει του Παρισιού. Καλώς ή κακώς, αυτές οι εταιρείες έπραξαν έτσι λόγω της προβολής που πήρε η όλη ιστορία.
Εγώ βγήκα έβδομη Ολυμπιονίκης, έστειλα κάποια email σε μεγάλες εταιρείες και δεν ενδιαφέρθηκε κανείς, γιατί δεν πήρα προβολή. Άρα αυτό μου φαίνεται κάπως ψεύτικο από την μεριά των εταιρειών. Όλο αυτό έγινε, επειδή πήρε προβολή το θέμα.
Σκέφτηκα κι εγώ με κάποια ανάρτηση, με κάποια δήλωση να προσελκύσω κάποια εταιρεία, κάποιον χορηγό, αλλά, αν χρειάζεται να βγούμε με δηλώσεις ψυχής και αναρτήσεις…
Δηλαδή τέτοια χρειάζονται για να υπάρξει ενδιαφέρον για τον αθλητισμό και τους Έλληνες αθλητές που εκπροσωπούν επάξια την χώρα και υψώνουν τη σημαία μας ψηλά; Πρέπει να φτάσουμε όλοι σε αυτό το σημείο για να έχουμε υποστήριξη; Θεωρώ ότι είναι κρίμα να πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο για να ενδιαφερθούν οι χορηγοί.
Οι γονείς μου έχουν ένα κατάστημα με χρώματα στην περιοχή του Μενιδίου, όπου μένουμε. Έχουμε ένα συνοικιακό κατάστημα και οι άνθρωποι δουλεύουν όλη μέρα, εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν είναι εύκολα, δεν είναι εύκολο το ότι μπορούν και με στηρίζουν.
Και, όταν μεγαλώνεις, αρχίζεις και νιώθεις και άσχημα. Δηλαδή λες ότι είναι καλύτερα να σταματήσω, να πάω τουλάχιστον να τους βοηθήσω. Για όλο αυτό που κάνουν για εμένα τόσα χρόνια, να τους βοηθήσω στη δουλειά. Πόσο ακόμα κι αυτοί… Ο πατέρας μου είναι πάνω από 60 χρόνων ο άνθρωπος και δουλεύει όλη μέρα.
Και λες, να τους βοηθήσω, να σταματήσω αυτό που κάνω και να τους βοηθήσω. Από μια ηλικία και μετά εσύ πρέπει να βοηθάς στο σπίτι σου. Οι γονείς σου σε μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν και έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που πρέπει εσύ να βοηθήσεις, πόσο μάλλον να μην τους γίνεσαι βάρος.
Οι γονείς μου σίγουρα καμαρώνουν και είναι χαρούμενοι που είμαι σε αυτόν τον δρόμο και έχω γίνει ο άνθρωπος που είμαι, με πειθαρχεία και ό,τι άλλο μου προσφέρει αυτό το όμορφο άθλημα. Στερήθηκαν αυτοί για να μου προσφέρουν, αλλά δεν παίρνουν την ευθύνη να μου πουν τι θα κάνω. Σίγουρα με συμβουλεύουν, αλλά μου λένε «πρέπει να δεις τι θα κάνεις».
Στα 26 μου, βρέθηκα χωρίς ένα ένσημο, ιατρική ασφάλεια δημοσίου, έναν κανονικό μισθό. Μέσω των προνομίων είχα μπει στη φυσιοθεραπεία, αλλά δεν με ενδιέφερε τελικά. Μπορείς να μπεις σε όποια σχολή θες εκτός από Ένοπλες Δυνάμεις, δηλαδή πυροσβεστική, αστυνομία, στρατό. Ένας αθλητής όμως εκεί έχει ενδιαφέρον…
Δηλαδή σαν να τον κοροϊδεύεις, του δίνεις ένα “άνευ” εκτός από αυτούς τους τομείς. Δηλαδή τι να πω… Ιατρική θα πάω; Φυσιοθεραπεία θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά δεν μου αρέσει. Δε λέω, απ’ το τίποτα κάτι είναι και αυτό, αλλά δεν μπορώ να πάω πυροσβεστική, αστυνομία, στρατό που σε εμάς, στα μαχητικά αθλήματα, ελκύουν το ενδιαφέρον μας και στα οποία θα μπορούσα να είμαι παραγωγική.
Το τζούντο μου έχει προσφέρει πολλά…
Πρώτα απ’ όλα με έχει μάθει να βάζω στόχους, κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Και το συμβουλεύω και σε φίλους μου και όταν μιλάω με κάποιον δικό μου άνθρωπο, ότι είναι πολύ σημαντικό να βάζεις στόχο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για παράδειγμα, αν δεν βάλεις στόχο το μετάλλιο, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρεις. Και να μην το πάρεις, θα φτάσεις κάπου κοντά.
Ο αθλητισμός με έχει κάνει και λίγο σκληρή, μέσα από τις δυσκολίες του πρωταθλητισμού. Είμαι σκληρή και στην προπόνηση.
Στην Ελλάδα κάνω προπόνηση με άντρες, προπονούμαι με αγόρια που είναι δυνατά, γιατί το επίπεδο σε διεθνείς αγώνες είναι πολύ υψηλό. Με γυναίκες κάνω προπόνηση μόνο για να τις βοηθήσω. Όταν κάποιος είναι σε χαμηλότερο επίπεδο από εμένα, βοηθιέται αυτός, δεν βοηθιέμαι εγώ.
Κάνω λοιπόν προπόνηση με γυναίκες για να βοηθήσω. Για να βοηθηθώ πρέπει να κάνω προπόνηση με αγόρια και μάλιστα μερικές φορές τους κάνω ippon!
Οι προπονήσεις μας δεν είναι συμβατικές. Ανεβαίνουμε βουνά, κάνουμε φυσική κατάσταση, αντοχή. Έχω περάσει δυσκολίες με σκληρές προπονήσεις. Να ανέβεις κόντρα το βουνό, την πίστα του σκι κάθε πρωί, εκτός απ’ τα υπόλοιπα της προπόνησης, δεν είναι και κάτι εύκολο. Βέβαια, αυτό είναι ανά διαστήματα, δεν το κάνουμε πάντα.
Όταν κάνεις δύο και τρεις προπονήσεις την ημέρα, καταπονείται το σώμα, αλλά έτσι πρέπει να γίνει για να φτάσεις σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο. Το σώμα μου, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τις πολλές προπονήσεις, δεν θεωρώ ότι έχει κάτι το υπερβολικό, δεν χρησιμοποιώ και συμπληρώματα κλπ, είναι αποτέλεσμα προπόνησης και μόνο.
Το καταλαβαίνω ότι το να έχεις ένα μπράτσο τόσο γυμνασμένο δεν είναι και ό,τι πιο κομψό, αλλά δεν με ενοχλεί, γιατί αυτό είναι που κάνω. Πιο παλιά με πείραζε κάπως, αλλά όσο μεγαλώνω το συνηθίζω. Οι άντρες, τους βλέπω, είναι κάπως κουμπωμένοι και διστακτικοί απέναντί μου. Και πολλοί έχουν υπερβολικό θαυμασμό που είμαι τόσο δυναμική και ανεξάρτητη κι έχω δημιουργήσει τέτοιον χαρακτήρα. Αλλά αναγνωρίζουν αυτό που κάνω.
Κάποια σχέση είναι πολύ δύσκολο να έχω, απαιτεί πολλές θυσίες ο πρωταθλητισμός. Είμαι πολύ καιρό στο εξωτερικό, λείπω συχνά, απαιτείται πολύς χρόνος προπόνησης. Και αυτός που είναι δίπλα σου πρέπει να σε στηρίζει και να καταλαβαίνει αυτό που κάνεις. Οι συναθλητές μου με σέβονται και με θαυμάζουν.
Η καταγωγή μου είναι από τον Πόντο, αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα, όλοι μας πρέπει να αναγνωρίζουμε την καταγωγή μας, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας και είμαι πολύ υπερήφανη για τον Πόντο και την ιστορία του.
Θαυμάζω τους Πόντιους που ήρθαν στην Ελλάδα και πέρασαν τόσες δυσκολίες και με αξιοπρέπεια έχουν φτάσει να ζουν άξια και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παρέχοντάς τους τα πάντα. Είμαι πολύ υπερήφανη γι’ αυτόν τον ξεριζωμένο λαό που με τόσες θυσίες έφτασε εδώ όπου έφτασε.
Και έπαιζα το 2019 Γκραν Πρι στην Τασκένδη, εκεί κοντά στα μέρη απ’ όπου κατάγονται οι γονείς μου, και αφιέρωσα με μεγάλη χαρά και συγκίνηση το Χρυσό μου μετάλλιο.
Είχα προτάσεις και από άλλες χώρες να αγωνίζομαι με τα χρώματά τους, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να αγωνίζεται για άλλη χώρα, γιατί το βλέπω πιο συναισθηματικά. Την έννοια του αθλητισμού την έχω αλλιώς στο μυαλό μου.
Αν αγωνιζόμουν με άλλο εθνόσημο, δεν θα μπορούσα να αποδώσω. Εμείς οι Έλληνες έχουμε ψυχή. Δεν θα μπορούσες να νικήσεις έναν αθλητή στον οποίον παρέχουν τα πάντα στη χώρα του και ο οποίος έχει συνθήκες, χορηγούς χρήματα, αλλά τελικά τον νικάς. Κάτι σημαίνει αυτό, κάποια “δύναμη” έχουμε ως Έλληνες.
Και όλοι οι συναθλητές μου σε όλα τα αθλήματα καταφέρνουν και αγωνίζονται και παίρνουν μετάλλια και διακρίσεις και πάνε στους Ολυμπιακούς. Εγώ τους θαυμάζω έναν προς έναν και θεωρώ ότι οι Έλληνες έχουμε ψυχή.
Και, όπως είπε και ο Στέφανος Ντούσκος στη συνέντευξή του, τα καταφέρνουμε υπό δύσκολες συνθήκες. Κι αυτός κατάφερε να βγει Χρυσός Ολυμπιονίκης με δύσκολες συνθήκες, όταν οι άλλοι αθλητές του εξωτερικού έχουν μπάτζετ εκατομμυρίων. Είμαι πολύ περήφανη που εκπροσωπώ τη χώρα μου και κάνω περήφανους τους Έλληνες, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου.
Ο Ηλίας Ηλιάδης παραμένει πρότυπό μου, δυστυχώς κάνει προπονητική καριέρα στο εξωτερικό, δεν είναι στη χώρα μας και δεν μπορεί να προσφέρει στους Έλληνες τις γνώσεις του και ό,τι έχει αποκομίσει τόσα χρόνια στον πρωταθλητισμό. Είναι ένας παγκόσμιος θρύλος και πόσο μάλλον στην Ελλάδα, καθώς ανέδειξε το τζούντο και είναι ο μοναδικός που έχει μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, Χρυσό και Χάλκινο.
Όλη μου η ζωή είναι τζούντο.
Τις λίγες ώρες που δεν παίζω τζούντο, ακούω μουσική. Και στην προπόνηση και στον δρόμο, ακούω ελληνικά, ελληνικά καψούρικα, Νατάσα Θεοδωρίδου για παράδειγμα.
Και παίζω και ποδόσφαιρο! Μου κάνουν πλάκα καιρό τώρα μήπως να αλλάξω άθλημα. Έπαιζα πριν το τζούντο, πολύ μικρή, πριν τα 11 μου. Επειδή έχω και αδερφό μεγαλύτερο, αναγκαστικά έπαιζα τα παιχνίδια που του άρεσαν. Μου άρεσε πολύ η μπάλα και μικρό κορίτσι έκανα 70 “ποδαράκια” σερί! Και έλεγα στη μάνα μου «κοίτα με πώς κάνω» και η γυναίκα βαριόταν πόση ώρα να βλέπει! Μου αρέσει η μπάλα, να κάνω “ποδαράκια”, να παίζω καμιά φορά. Και, όπως ακούω από αγόρια με τα οποία παίζουμε μαζί ποδόσφαιρο, με θαυμάζουν που παίζω τόσο ωραία και έχω έλεγχο, τα εκπλήσσει!
Τον ελεύθερό μου χρόνο τον περνάω με οικογένεια, φίλους, με τα ανίψια μου, κάτι δηλαδή που στερούμαι με όλες αυτές τις υποχρεώσεις. Στερούμαι πολλές οικογενειακές στιγμές που είναι μοναδικές, αυτές με μαμά, μπαμπά, γιαγιά, παππού…Και δυστυχώς δεν ξαναγυρίζουν πίσω…
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Πηγή: athletestories.gr
