Άλλο ένα καλοκαίρι περνάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ένα καλοκαίρι που όπως εδώ και μερικά χρόνια τα καλοκαίρια, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που μεγαλώσαμε. Δεν έχουν ούτε την ανεμελιά που βιώναμε, ούτε τη χαρά, ούτε μας αφήνουν όταν τελειώνουν την υπέροχη γεύση και αναμνήσεις των παλιών καλοκαιριών.
Και δε φταίει το ότι μεγαλώσαμε, ούτε πως ωριμάσαμε, ούτε πως βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς… απλά, άλλαξε η πραγματικότητα τους και άλλαξε προς το χειρότερο και ίσως φταίμε όλοι για αυτό.
Τα μυθικά μας Ελληνικά καλοκαίρια, στηριζόντουσαν στις πολυήμερη – μέχρι και τρεις μήνες – παραμονή σε τόπους που είτε λόγο καταγωγής, είτε λόγο επιλογής, μας γνώριζαν και τους γνωρίζαμε. Μέρη που μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε και που νιώθαμε ασφαλείς από όλες τις απόψεις… Μέρη που μεγαλώσανε γενιές και γενιές και που όλοι μας αισθανόμαστε σαν δεύτερο σπίτι μας.
Τα καλοκαίρια αυτά δεν ήταν απλά ξεκούραση και αναψυχή… ήταν μία ολόκληρη ζωή… μέχρι το επόμενο.
Και ήρθε το σήμερα, που το «καλοκαιρινές διακοπές» είναι πλέον ανέκδοτο. Που εδώ και μία οκταετία τουλάχιστον «τα μπάνια του λαού» είναι όνειρο θερινής νυκτός για όλο και περισσότερους Έλληνες. Η μεγάλη πτώση του εισοδήματός, με την ταυτόχρονη αύξηση του εισοδήματος αρκετών Ευρωπαίων και όχι μόνο, δημιούργησε μία εξωπραγματική για τις δικές μας δυνατότητες αύξηση των τιμών που έχουν σχέση και με τον κλάδο του τουρισμού, με αποτέλεσμα για αρχή τη μείωση των ημερών παραθερισμού και εν συνεχεία ακόμα και το καθόλου διακοπές. Όταν ένα «νοικοκυριό», ή ότι από αυτό έχει τέλος πάντων απομείνει… τα φέρνει δύσκολα βόλτα στην καθημερινότητά του, οι διακοπές αποτελούν μια πολυτέλεια. Και για όλο και περισσότερες οικογένειες μια αξιοπρεπής, εύλογου διαστήματος αλλαγή παραστάσεων αποτελεί πλέον ευσεβή και ανεκπλήρωτο πόθο.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Πεθαίνουν οι αναμνήσεις μας και μετατρεπόμαστε σε θεατές των τουριστών, όπως και ο «δημοσιογραφομπαγλαμάς» μας είπε πως πρέπει να κάνουμε…
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να αποξενώνεσαι από το παρελθόν σου, από τη μαγική εκείνη περίοδο της παιδικής σου ηλικίας που όλα σου φαινόντουσαν εφικτά. Και όμως, με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες, δεν χάθηκαν μόνο αυτές οι στιγμές… αλλά και η μόνη ζεστή μας πατρίδα, η παιδική μας ζωή.
