Ο Μιχάλης Μενιδιάτης, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Καλογράνης, γεννήθηκε στο Μενίδι στις 29 Ιουνίου του 1932, και ήταν ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές του ελληνικού πενταγράμμου καθώς και επιχειρηματίας στον χώρο της ψυχαγωγίας.
Μεγαλούργησε στις πίστες τις δεκαετίες του ΄60 και ΄70 και αναδείχθηκε ένας από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού.
Ο σπουδαίος ερμηνευτής, Μιχάλης Μενιδιάτης, ανέβηκε στο πάλκο για πρώτη φορά- παρά τις έντονες αντιρρήσεις του πατέρα του, ο οποίος εργαζόταν ως φύλακας στην λαχαναγορά- το 1953, στη «Δροσιά» του Δημήτρη Γκίκα στο Μενίδι, όπου εμφανιζόντουσαν οι Μιχάλης Δασκαλάκης, Τάκης Μπίνης, Γιώργος Λαύκας και Γεράσιμος Κλουβάτος.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1957 με το τραγούδι «Θα χτίσω μια καλύβα» του Γεράσιμου Κουβάτου. Η καθιέρωση και η αναγνώριση ήρθε, ωστόσο, όταν ερμήνευσε τις συνθέσεις του Απόστολου Καλδάρα, «Μην περιμένεις πια», «Περιφρόνα με, γλυκιά μου», «Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις», «Πετραδάκι-πετραδάκι».
Αξέχαστη θα μείνει, επίσης, η ερμηνεία των τραγουδιών του «Ξημέρωσε, καλή μου» των Ν. Καρανικόλα – Άκη Πάνου, «Αγωνίες» του Χιώτη, «Πήραν τα στήθια μου φωτιά» του Καραμπεσίνη, «Λαϊκός τραγουδιστής» του Σαββόπουλου ( Happy Day ), «Η καρδιά της ανήκει αλλού» των Βασιλειάδη – Κιούρκα, «Ένα τραγούδι πες μου ακόμα» του Μουσαφίρη και άλλα.
Η συνεργασία του με τον Άκη Πάνου απέδωσε λαμπρούς καρπούς: «Είδα τα μάτια σου κλαμένα, καλή μου», Παράνομη αγάπη»…
Ο Μιχάλης Μενιδιάτης όπως αυτοβιογραφήθηκε μέσα από την πένα του Κώστα Μπαλαχούτη που κατέγραψε τη ζωή του, από όπου και τα παρακάτω αποσπάσματα:
Η παιδική του ηλικία
«Το σπίτι μας ήταν κοντά στη λεωφόρο Δημοκρατίας, 800 μέτρα από την κεντρική σήμερα πλατεία του Μενιδίου. Ένα ταπεινό, σπίτι όπως τα υπόλοιπα. Καμιά δεκαριά ήταν τα δίπατα σπίτια που ξεχωρίζανε. Αυτός ήταν ο κόσμος. Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ στα χωράφια. Κι εμείς από παιδιά, το ίδιο. Βοηθάγαμε στις δουλειές. Ήταν παιδεμένη εποχή. Για να βγάλεις τον επιούσιο σου έβγαινε η ψυχή» γράφει ο Κώστας Μαλαχούτης στην επίσημη αυτοβιογραφία του Μενιδιάτη.
Το παιχνίδι δεν ήταν ο πρωταγωνιστής της παιδικής του ηλικίας, καθώς ο αγώνας για την επιβίωση εντεινόταν και ο ποδαρόδρομος για τους αδελφούς Μενιδιάτη ήταν μέρος της σκληρής καθημερινότητά τους. «Πουλάγαμε χοντρικά τα ξύλα στους φούρνους για να ψήσουν μπομπότες…
Μετά το ’47, που η ζωή κάπως άρχισε να καλυτερεύει, πουλάγαμε βούτυρα, μέλια, τον ανθοπώλη έκανα, ό,τι θέλεις. Με τα πόδια από την Πάρνηθα στην Αθήνα και ξανά πίσω – δεν υπήρχε λεωφορείο ακόμα. Φεύγαμε μία η ώρα τη νύχτα και πηγαίναμε στη λίμνη του Μαραθώνα για χόρτα. Τα μαζεύαμε, γυρνάγαμε το βράδυ σπίτι, τα καθαρίζαμε, φορτώναμε τα κοφίνια στον γάιδαρο και το άλλο πρωί τα πούλαγα στο Κολωνάκι».
Η πρώτη φορά που βγήκε στο πάλκο
Το σαράκι της μουσικής τον έτρωγε και έτσι κάποια μέρα κατέβηκε στον Πειραιά και πήγε στου «Ζοζέφ» να πάρει ένα μπουζούκι.
Ο πατέρας του αρχικά ήταν ανένδοτος, όταν του δήλωσε τις προθέσεις του να βγει στο πάλκο, ωστόσο, στο τέλος, πείσθηκε και συμφώνησε…
«Πώς θα κυκλοφορήσω με το μπουζούκι στον δρόμο; Να με βλέπει ο κόσμος, τι θα πουν; Γιατί το όργανο ακόμα δεν είχε και την καλύτερη φήμη. Χώθηκα μες στα περιβόλια, απ’ την κάτω μεριά, και πήγα κλεφτά-κλεφτά και ανέβηκα στο πάλκο. Πήγε η ώρα έντεκα και έρχεται μια καλή πελάτισσα του μαγαζιού, η κυρία Αγλαΐα.
Όταν με είδε πάνω στο πάλκο, κατάλαβε, ανοίγει την τσάντα της, βγάζει πέντε κατοστάρικα και τα βάζει μέσα στην τρύπα του μπουζουκιού που κρατούσα. Πέντε κατοστάρικα το 1953 ήταν πολλά λεφτά. «Καλή σταδιοδρομία» μου λέει πάλι. «Θα μου πεις ένα τραγούδι;». «Θα σ’ το πω, κυρία Αγλαΐα». Και ποιο μου ζητάει; «Η κοινωνία μ’ αδικεί».
Το τραγούδι το ήξερα, αλλά ήταν η πρώτη μου φορά πάνω στο πάλκο, δίπλα σε μεγαθήρια. Λέω μέσα μου, τώρα, Μιχάλη, πέφτεις στη θάλασσα και δεν ξέρεις κολύμπι, για να δούμε πως θα καθαρίσεις. Το είπα το τραγούδι, μ’ άκουσαν και όλοι παραδέχθηκαν ότι το ‘πα καλά».
«Φαντασία»: Ένα κέντρο που έγραψε εποχή στη νυχτερινή διασκέδαση
Η φήμη του Μιχάλη Μενιδιάτη γρήγορα ξεπερνάει τα στενά όρια. Είναι περιζήτητος και μαζί με τον αδελφό του Γιώργο αποφασίζουν να ασχοληθούν και επιχειρηματικά με το τραγούδι. Το κέντρο τους «Φαντασία» στην παραλιακή έγραψε τη δική του ιστορία στη νυχτερινή διασκέδαση.
«Από εκεί ξεκίνησε και το σπάσιμο πιάτων στα μαγαζιά. Ερχόταν ένας καλός πελάτης, ο Γιώργος που μου είχε μεγάλη αγάπη, και έσπαγε κανονικά πιάτα στο κεφάλι του. Πολύ αργότερα βγήκαν τα ψεύτικα, τα “γύψινα” πιάτα. Στη “Φαντασία” δουλεύαμε καθημερινά με μεγάλη επιτυχία.
Στο μαγαζί σύχναζε εκλεκτός κόσμος. Αξέχαστη μου έχει μείνει η βραδιά που μπήκαν στο μαγαζί ο στρατάρχης Τίτο με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο. Ήταν το 1974 και όλοι σχεδόν κοιτούσαν με δέος την ξεχωριστή συντροφιά στο κέντρο. Ο Καραμανλής είχε έρθει μερικές ακόμη φορές. Αγαπημένο του τραγούδι ήταν το “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι”. Τακτικός θαμώνας ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ζητούσε να ακούσει το “Τρελλοκόριτσο” (Γεννήθηκες για την καταστροφή).
Αλλά και άλλοι πολιτικοί, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κώστας Καραμανλής όταν ήταν ακόμη νεαρός, και άλλοι διαλεκτοί. Θυμάμαι τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον Άντονι Κουίν, τον Τέλι Σαβάλας που έριχνε και τις στροφές του στην πίστα, τον Μπένι Χιλ που είχε κάνει κράτηση τραπεζιού από το Λονδίνο, της Γκρέις Τζόουνς, τους Λάσκαρη, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Κωνσταντάρα, Κούρκουλο, Βλαχοπούλου, που πάντα έπαιρνε το μικρόφωνο και έλεγε δυο-τρία τραγουδάκια απαραιτήτως…» γράφει στο βιβλίο.
Ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής, Μιχάλης Μενιδιάτης άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη μια μεγάλη καριέρα με τις μεγάλες και αξέχαστες ερμηνείες του. Ο Μιχάλης Μενιδιάτης, πέθανε στις 21 Αυγούστου 2012, σε ηλικία 80 ετών. Την οικογενειακή παράδοση στο τραγούδι συνεχίζει ο γιος του, Χρήστος Μενιδιάτης.
