Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε μια κανονική, ευνομούμενη Πολιτεία –και όχι σε αυτό το «κάτι σαν κράτος» που λέγεται Ελλάδα- δυστυχήματα όπως αυτό στην Βάρκιζα θα συγκέντρωναν πολύ λιγότερες πιθανότητες να συμβούν.
Τις επόμενες ημέρες θα μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες φτάσαμε σε μια τραγωδία θύματα της οποίας έπεσε ένας 40χρονος με κινητικά προβλήματα και το ένα από τα δύο σκυλάκια του, με θύτη έναν 87χρονο οδηγό.
Ωστόσο όσα κι αν βγουν στην επιφάνεια εκ των υστέρων, δύσκολα θα αλλάξουν την παγιωμένη αντίληψη των περισσοτέρων ότι αυτό το κράτος στο οποίο ζούμε συνεχίζει να αδιαφορεί για τους πολίτες του.
Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνο του είναι το σύστημα ανανέωσης των διπλωμάτων μετά από ένα συγκεκριμένο όριο ηλικίας. Κοινή αντίληψη –σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας- αποτελεί το γεγονός ότι ουσιαστικά πρόκειται για μια διαδικασία με πολλά «παραθυράκια», το οποίο στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο και μόνο ως πηγή εσόδων για μια σειρά από εμπλεκόμενους που έναντι αντιτίμου βάζουν την υπογραφή τους και επιτρέπουν ακόμη και σε υπερήλικες να παραμένουν «μάχιμοι» στο τιμόνι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ωστόσο, ελλείψει αποδείξεων, όλη αυτή η συζήτηση παραμένει σε φιλολογικό επίπεδο και μέχρι αυτό να αλλάξει, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε σχετικά με το πόσο αδιάβλητο και αυστηρό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που βαδίζει προς την 10η δεκαετία της ζωής του να κρίνεται ικανός να συνεχίσει να οδηγεί στους δρόμους της Αθήνας.
Εκείνο που δεν γίνεται, όμως, σε καμία περίπτωση να αμφισβητηθεί είναι το άλλο μεγάλο κεφάλαιο που αφορά στο τραγικό γεγονός της Βάρκιζας και δεν είναι άλλο από τον τρόπο με τον οποίο το κράτος συμπεριφέρεται στα άτομα με αναπηρία ή κινητικές δυσκολίες ή όπως αλλιώς συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν τέτοιου τύπου προβλήματα.
Δυστυχώς η ίδια η πραγματικότητα έρχεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο να αποδείξει ότι μεγαλύτερη σημασία έχει το να εφευρεθεί ο πολιτικά ορθός όρος για την… ονομασία τους, παρά το να δημιουργηθούν οι συνθήκες που δεν θα τους αποκλείουν από καθημερινές δραστηριότητες. Λες και η πραγματική προσβολή είναι η λέξη που θα χρησιμοποιηθεί και όχι η αδυναμία πρόσβασής τους σχεδόν σε οτιδήποτε οι υπόλοιποι θεωρούμε δεδομένο.
Περίπου το 15% των μελών της κοινωνίας που ζούμε αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα, ένα ποσοστό από μόνο του πολύ υψηλό για να θεωρηθεί αμελητέο, το οποίο μάλιστα εκτοξεύεται εάν συνυπολογίσουμε και όλα τα εμποδιζόμενα άτομα.
Το ότι δεν τα βλέπουμε τόσο συχνά όσο θα έπρεπε με βάση το παραπάνω νούμερο οφείλεται σε έναν και μοναδικό παράγοντα. Στο γεγονός ότι τίποτα σε αυτήν την κοινωνία δεν έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τους επιτρέπει να συμμετέχουν σε απλές -για άλλους δεδομένες- καθημερινές δραστηριότητες.
Οι ανάπηροι δεν ντρέπονται για την αναπηρία τους. Ντρέπονται για τις δομές και τις υπηρεσίες αυτού του κράτους, στο ταμείο του οποίου συνεισφέρουν κανονικά και με το νόμο, χωρίς να βλέπουν τα χρήματά τους να καταλήγουν σε υποδομές που θα τους επιτρέπουν να μην αισθάνονται «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».
Ακόμη και αυτή η παραπάνω φράση που αποτελεί επίκληση στο συναίσθημα από τον γράφοντα, άχρηστη είναι και δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο από επιπλέον φόρτιση. Και φυσικά ευχολόγια και διαπιστώσεις, επίσης δεν συνεισφέρουν τίποτα στο να αλλάξει η σημερινή κατάσταση.
Μια κατάσταση που αναγκάζει ανθρώπους όπως ο Γιώργος να βγαίνουν με το αμαξίδιό τους στον δρόμο για μια βόλτα με τα σκυλιά τους. Μια κατάσταση που δεν επιτρέπει σε ανθρώπους όπως ο Γιώργος να βρεθούν σε ένα επαρκές πεζοδρόμιο με διαβάσεις, που είτε δεν υπάρχουν είτε θα τις δουν κλειστές εξαιτίας ενός «καουμπόι» που αποφάσισε να παρκάρει σε αυτές. Μιας κατάστασης που δεν επιτρέπει σε ανθρώπους όπως ο Γιώργος να βρεθούν σε μια παραλία.
Μιας κατάστασης που οδήγησε στον θάνατο του Γιώργου, με θύτη έναν 87χρονο πάνω στο κεφάλι του οποίου θα πέσει όλο το ανάθεμα, αλλά στην πραγματικότητα οφείλει την ύπαρξή της στον τρόπο που λειτουργεί αυτό το κράτος. Ένα κράτος (ή κάτι σαν κράτος) που με τις παραλείψεις και τα ελλείμματά του θα έπρεπε να κατηγορηθεί και να καταδικαστεί για εγκληματική αμέλεια σε καθημερινή βάση, με θύμα την προηγούμενη Κυριακή τον Γιώργο και δυνητικά θύματα όλα εκείνα τα μέλη του για τα οποία έχει κατά καιρούς εξαγγείλει πολλά, αλλά έχει πράξει ελάχιστα.
