Γραφικά λιμανάκια. Έτσι ήταν οι παραλίες της Ραφήνας στη δεκαετία του ΄60 πριν έρθει η ανάπτυξη και ο πολιτισμός και επεκταθεί το λιμάνι, με αποτέλεσμα να χαθούν αυτά τα μοναδικής ομορφιάς λιμανάκια. Η φωτογραφία που βλέπετε είναι μια πανέμορφη carte-postale από το Αρχείο του Στάθη του Δημητρακού. Το γραφικό λιμανάκι της Ραφήνας λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Βρισκόμαστε στα 1966-1967 και βλέπουμε στην carte-postale την πρώτη από τις δύο παραλίες που υπήρχαν και δεν υπάρχουν πια. Είναι η παραλία που την αποκαλούσαν “του Μπενάκη”, ή “τα Σκαλάκια”. Η επόμενη παραλία ήταν η παραλία “του Βούλγαρη”. Τις δύο παραλίες τις χώριζε ένας βράχος, όπου βρισκόταν η “Μύτη της Γριάς”.
Το πλοίο στο βάθος όπως αναφέρεται στο triglianoi.gr είναι το “Έλενα Π” του Παγουλάτου, το πρώτο επιβατηγό/οχηματαγωγό που από το 1965 σύνδεε το λιμάνι της Ραφήνας με τα λιμάνια της Καρύστου, της ‘Ανδρου και της Τήνου.
- Ας μεταφέρουμε εδώ ορισμένα εξαιρετικά σχόλια που συνόδευσαν τη φωτογραφία αυτή στο ανέβασμά της στο Facebook.
Η Σωσώ Λέου έγραψε: Είναι η παραλία αμέσως δίπλα από το Τελωνείο…
Η Μύτη της Γριάς τη χώριζε από του Βούλγαρη, που δε ξέρω γιατί τη λέγαν έτσι. Ήταν η αγαπημένη μου παραλία γιατί πηγαίναμε από του Βούλγαρη κολυμπώντας και τρυπώναμε και παίζαμε στις υπέροχες σπηλιές που σχημάτιζαν τα βράχια κάτω από τη μύτη της Γριάς, όταν βέβαια δεν είχε κύμα γιατί τότε η θάλασσα “έβγαζε φίδια”, δεν πλησίαζες.
Η καλύτερη εποχή για ν’ απολαύσεις αυτές τις βραχώδεις παραλίες, που έκαναν τη Ραφήνα μοναδική, ήταν νωρίς λίγο πριν τελειώσει ο Μάης, αρχές Ιούνη και μετά.
Γράφαμε τα διαγωνίσματα του τέλους της χρονιάς και τρέχαμε για μπάνιο μετά. Δεν είχαν αρχίσει και τα μελτέμια.
Η Ραφήνα πλήρωσε βαρύ τίμημα στην “ανάπτυξη” που ευαγγελίζονται και σήμερα ακόμα πολλοί. Η αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος, κυρίως στο παραλιακό μέτωπο, ήταν και είναι καθοριστική. Kαι να πεις πως έφερε σημαντικά οφέλη στο τόπο; Όχι τουλάχιστον όσα διαφήμιζαν παλαιοί και νέοι υποστηρικτές της “ανάπτυξης” αυτής. Ας δούμε τι θα σώσουμε από δω και πέρα. Μου θυμίσατε πολλά αλλά σταματώ εδώ γιατί παρασύρθηκα”.
Η Ελένη Μάρκου έγραψε: Εμείς αυτή την παραλία τη λέγαμε τα Σκάλακια…
… γιατί είχε σκαλιά, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μερος, για να κατέβεις. Ήταν η παραλία των γονιών μας.
Γενικά σε εμάς, παιδιά τότε, δεν άρεσε γιατί είχε πολλές μεγάλες πέτρες και γλιστερές στον βυθό, αλλά κι επειδή η ζωή ήταν στη διπλανή παραλία, στου Βούλγαρη ή Άγιο Νικόλαο. Ευτυχώς κάποια στιγμή μεταφερθήκαμε εκεί!”
Οι αναμνήσεις είναι υπέροχες. Είναι υπέροχο να διαβάζεις όλα αυτά τα βιώματα. Είναι θλιβερό ότι όλα αυτά αποτελούν, πια, παρελθόν. Το λιμάνι δεν έπρεπε να επεκταθεί και ναμετατρέψει τούτο τον Παράδεισο των αναμνήσεων σε κρανίου τόπο. Η ίδια η Ραφήνα κέρδισε πολύ λιγότερα από όσα υπόσχονταν οι αρμόδιοι. Και τώρα, 30-35 χρόνια μετά, τα ίδια λανθασμένα αναπτυξιακά σχέδια ετοιμάζονται επί χάρτου. Η επανάληψη του λάθους είναι ασυγχώρητη ενέργεια.
Ο Παναγιώτης Στρούβελης έγραψε: Αυτή ήταν η πρώτη παραλία, αμέσως μετά το λιμάνι…
πιό δημοφιλής όμως ήταν η δεύτερη κάτω από την “Μύτη της Γριάς”, που κατ’ εμέ κατέστρεψαν άδικα.
Αυτή η δεύτερη λοιπόν παραλία είχε ζωή όλο το 24ωρο, από τα ξημερώματα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία για μπάνιο, μετά νεολαία και μανάδες με τα παιδιά και το βραδάκι τα ζευγαράκια. Στα διακόσια μέτρα περίπου υπήρχε ένας ύφαλος, όπου αξέχαστες θα μείνουν οι κόντρες των νέων να πάνε πρώτοι εκεί.
Και στις δύο αυτές παραλίες η πρόσβαση γινόταν με σκαλοπατάκια, στην αρχή χωμάτινα και στην δεύτερη αργότερα με μπετόν. Οι Ραφηνιώτες τιμούσαν αυτές τις παραλίες, γιατί ήταν πιο κοντά στο χωριό και δεν είχαν κόσμο πολύ, όπως η πλαζ που γινόταν το αδιαχώρητο”.
Διαβάστε ακόμη:
Γέρακας – θρήνος: “Καλό ταξίδι Χριστόφορε αγόρι μας”! Ήταν 21 χρονών
Πόρτο Ράφτη: “Τριτοκοσμική η κατάσταση στην παραλία του Αγίου Σπυρίδωνα”
