Η αυτοκτονία ενός ανθρώπου, που είδε την περιουσία του να καίγεται για τρίτη ή τέταρτη φορά είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη είδηση των ημερών.
Η ενέργειά του είναι το πιο βαρύ κατηγορητήριο εναντίον μιας Πολιτείας, που αδυνατεί να εκπληρώσει το συνταγματικό της ρόλο και στόχο: Να προστατεύει τους πολίτες και τις περιουσίες τους.
Δε μίλησε, δεν έβρισε κανέναν. Κατάλαβε άλλωστε , ύστερα από τόσες πίκρες, ότι δε μετράει η αγανάκτηση, δεν υπολογίζεται η οργή ενός ανθρώπου ή και μιας ομάδας πολιτών, από τους κρατούντες.
Έθεσε τους πάντες προ των ευθυνών τους. Από την εκάστοτε κυβέρνηση, που αδυνατεί – χρόνια τώρα- να σχεδιάσει, να οργανώσει και να συντονίσει μέτρα πυροπροστασίας, ως τον τελευταίο πολίτη, που αδιαφορεί – επειδή ποντάρει στην ατιμωρησία – αν με τις κινήσεις του δημιουργεί προϋποθέσεις για καταστροφή.
Όμως, στην Ελλάδα της επιπολαιότητας, της “συγχώρεσης” ανάλογα με τις κομματικές επιλογές και της αδυναμίας ή της μη θέλησης του Τύπου να ασκήσει το πραγματικό του ρόλο , που είναι ο συνεχής έλεγχος της εξουσίας, όλα ξεχνιούνται γρήγορα.
Ακόμη και οι ανθρώπινες θυσίες.
